Pierwsze poważne badania naukowe nad oddziaływaniem moksy na ludzki organizm zostały rozpoczęte już w 1912 roku, w cesarskiej Japonii. W ich wyniku zaobserwowano wpływ ogrzewania punktów akupunkturowych moksą na ciśnienie krwi (a więc także szerzej na cały układ krążenia) oraz jej wpływ na perystaltykę jelit (ruch w przewodzie pokarmowym).
Podstawowym, i jednocześnie najbardziej oczywistym, sposobem działania moksy jest jej oddziaływanie cieplne na punkty akupunkturowe lub inne aktywne biologicznie punkty życiowe. Chińscy mędrcy wypróbowywali różne sposoby oddziaływania na te punkty, poczynając od nakłuwania ich igłami w akupunkturze, uciskania (dłońmi lub specjalnymi przyrządami, takimi jak igły taoistyczne) w akupresurze oddziaływania na nie magnesami w magnetoterapii, stymulacji ziarnami Vaccaria, i w końcu, ogrzewania ich przy pomocy palącej się moksy. Ogrzewanie punktów dostarcza im więcej energii, co pozwala wyrównać jej niedobory lub pobudzić punkt. Szybko zaobserwowano, że oddziaływanie ciepłem na wybrany fragment skóry pobudza miejscowe krążenie, co przekłada się na lepsze ukrwienie i wzmocnienie działanie układu immunologicznego.
W rzeczywistości oddziaływanie ciepłem to nie jedyny sposób w jaki moksa oddziałuje na organizm. Moksa działa bowiem na trzech płaszczyznach:
Paląca się moksa wytwarza temperaturę między 540 a 890°C, a średnia temperatura jej spalania wynosi około 600°C. Aplikacja takiej temperatury w pobliżu punktu powoduje podniesienie temperatury na powierzchni skóry do 130°C, a tkanki podskórnej do temperatury 56°C. W ten sposób moksa oddziałuje zarówno na płytkie jak i głębokie tkanki. Emisja ciepła przez moksę charakteryzuje się jej początkowym powolnym wzrostem, następnie szybkim wzrostem, a później szybki spadkiem w środkowej fazie zabiegu, by przejść następnie w powolny spadek w ostatniej fazie.
Moksa oddziałuje na receptory cieplne (termoreceptory) i receptory polimodalne w skórze. Dokładniejsze badania wykazały, że oddziaływanie moksą na wybrany punkt prowadzi do zwężenia naczyń krwionośnych w tym punkcie i jednoczesnego rozszerzenia naczyń krwionośnych w okolicy punktu. Ogrzewanie ciała powoduje ponadto zwiększone wydzielanie tzw. białek szoku cieplnego (HSP – Heat Shock Proteins), które należą do grupy białek opiekuńczych, odpowiedzialnych za prawidłowe funkcjonowanie innych białek (między innymi za ich właściwe zwijanie czy degradację).
Aby wiernie odtworzyć działanie moksy, nie wystarczy znalezienie źródła ciepła, nawet emitującego temperaturę zbliżoną do temperatury palącej się moksy. Dobroczynne oddziaływanie moksy opiera się w równej mierze na emitowanym przez moksę promieniowaniu podczerwonym. Moksa w trakcie spalania wydziela zarówno światło widzialne, jak i promieniowanie podczerwone. Podczerwień, nazywana „energią życia”, wytwarzana jest także przez słońce oraz przez wszystkie organizmy żywe, w tym i człowieka. Naświetlanie podczerwienią pozwala rozgrzać od wewnątrz tkanki, rozszerzyć naczynia krwionośne, poprawić krążenie, poprawić aktywność enzymów oraz pozbyć się z organizmu toksyn i zanieczyszczeń. Efekt ten ma miejsce ponieważ fale elektromagnetyczne, wytwarzane przez źródło podczerwieni, potrafią przenikać molekuły ciała, które z kolei absorbują w ten sposób energię z podczerwieni i przetwarza ją w ciepło. Moksa pozwala na dostarczenie życiodajnej energii do głębokich tkanek, ponieważ w trakcie spalania wytwarza autofale w podczerwieni (fale autonomiczne), które charakteryzują się wykresem sinusoidalnym. Fale w zakresie sinusoidalnym mają bardzo wysoki poziom przenikliwości przez tkanki i inne materiały, dzięki czemu mogą dotrzeć do ich najgłębszych warstw.
Spektrum termiczne palącej się moksy waha się od 0,8 do 5,6 μm, a jego szczyt wynosi 1,5 μm, czyli położony jest w skali bliskiej podczerwieni. W przypadku czystej, sprasowanej moksy szczyt spektrum termicznego moksy wynosi 2,8 μm. Przez cały okres palenia się moksa emituje przede wszystkim promieniowanie w skali bliskiej i dalekiej podczerwieni.
W trakcie spalania moksa produkuje popiół, który jeśli nie jest na bieżąco usuwany (np. poprzez strzepywanie go do miseczki z wodą), może blokować i przez to zaburzać spektrum podczerwieni emitowane przez moksę, co negatywnie wpływa na jej lecznicze właściwości. Współcześnie do zabiegów moksoterapii wykorzystuje się, obok tradycyjnej moksy, także specjalne urządzenia w postaci moksy elektronicznej lub e-moksy. Moksa elektroniczna w bardzo dokładny sposób naśladuje spektrum termiczne palącej się moksy i emituje takie samo jako moksa promieniowanie podczerwone, a tym samym bardzo dokładnie naśladuje oddziaływanie tradycyjnej moksy. Ponieważ e-moksa nie wytwarza dymu, ani popiołu, zabieg z jej użyciem jest zawsze w 100% skuteczny – nic nie blokuje emisji podczerwieni i ciepła.
Na poniższym wykresie przedstawiono spektrum termiczne palącej się moksy tradycyjnej oraz, dla porównania, spektrum termiczne moksy elektronicznej.
Ostatnim ze sposobów w jaki na organizm oddziałuje moksa to oddziaływanie farmakologiczne, czyli działanie opierające się na właściwościach leczniczych substancji chemicznych. Moksa podczas produkcji, podlega procesowi dojrzewania, w trakcie którego nasączana jest olejkami eterycznymi różnych roślin leczniczych. Wysuszona moksa leżakuje w otoczeniu roślin leczniczych zazwyczaj przez trzy, pięć lub osiem lat. Im dłuższy okres leżakowania, w tym większym stopniu moksa nasącza się wypuszczanymi przez rośliny lecznicze olejkami eterycznymi, wzmacniając tym samym swoje dobroczynne właściwości. Z tego też powodu, moksa która dojrzewa najdłużej, czyli co najmniej osiem lat, nazywana jest „złotą moksą”. Olejki eteryczne zawarte w moksie wydzielają się w trakcie jej spalania nad ogrzewanym punktem, tym samym dostarczając leczniczych substancji organizmowi.
Dla osób stosujących moksę bezdymną lub moksę elektroniczną, które nie wydzielają wspomnianych eterycznych substancji polecamy olej z moksy. Stosowany na rozgrzaną skórę po zabiegu działa w podobny sposób jak moksa w cygarze, pozwalając na to by substancje lecznicze wniknęły wgłąb tkanek.
Wszystkie powyższe sposoby oddziaływania moksy na organizm mają swój jeden cel, jakim jest pobudzenie przepływu informacji pomiędzy mózgiem, a poszczególnymi narządami i częściami ciała. Ludzki mózg stanowi centralny ośrodek zarządzający funkcjonowaniem organizmu, którego poszczególne części połączone są z mózgiem skomplikowaną siecią układu nerwowego. Kiedy przepływ informacji na linii narząd – mózg zostaje zakłócony, wówczas mózg nie posiada wystarczających informacji do prawidłowego zarządzania działaniem tego narządu, co może skutkować nawet agresją autoimmunologiczną. Pobudzanie układu nerwowego pozwala na przywrócenie właściwego przepływu informacji i dzięki temu zapobiega takim reakcjom organizmu. Prastara terapia moksą opiera się na pobudzaniu układu nerwowego, poprzez stymulację odpowiednich punktów akupunkturowych.
TCMblog Najciekawszy newsletter o Medycynie Chińskiej!
Ta strona korzysta z ciasteczek, aby zapewnić Ci najlepszą możliwą obsługę. Informacje o ciasteczkach są przechowywane w przeglądarce i wykonują funkcje takie jak rozpoznawanie Cię po powrocie na naszą stronę internetową i pomaganie naszemu zespołowi w zrozumieniu, które sekcje witryny są dla Ciebie najbardziej interesujące i przydatne.
Niezbędne ciasteczka powinny być zawsze włączone, abyśmy mogli zapisać twoje preferencje dotyczące ustawień ciasteczek.
Jeśli wyłączysz to ciasteczko, nie będziemy mogli zapisać twoich preferencji. Oznacza to, że za każdym razem, gdy odwiedzasz tę stronę, musisz ponownie włączyć lub wyłączyć ciasteczka.
Ta strona korzysta z Google Analytics do gromadzenia anonimowych informacji, takich jak liczba odwiedzających i najpopularniejsze podstrony witryny.
Włączenie tego ciasteczka pomaga nam ulepszyć naszą stronę internetową.
Najpierw włącz ściśle niezbędne ciasteczka, abyśmy mogli zapisać twoje preferencje!
